Zamanın Çığlıkları

Adam evine geldi.

Pencerenin yanına geçti.

Koltuğuna oturdu, ağırlaştı.

Üstüne güneş vurdu, mayıştı.

Dışarıya bakmaya başladı.

Eskici baygın sesiyle bağırıyordu.

Adam eskileri hatırladı.

Oynaşan kuşları gördü.

Çocukluğunu hatırladı.

Gözlerini kapattı.

Pişmanlıklarını gördü.

Bir süre öylece bekledi.

Sonra serin bir rüzgar esti.

İçi ürperdi, açtı gözlerini.

Ne eskici vardı ne de kuşlar.

Güneş gitmiş, karanlık olmuştu.

Saatin tik tak sesini duydu.

Zamanın acısını duydu.

Sessizliğin çığlığında,

Yalnızlığını hissetti.

DAHA FAZLA İÇERİK

“Zamanın Çığlıkları” tarzında

Daha fazla “ŞİİR” içeriğine bu bağlantıya tıklayarak ulaşabilirsin!

GETURGEN Dünyasını YouTube’da keşfetmek ister misin? O halde bu bağlantıya tıkla!

---

Metin Editörü: Hatice KIRAÇ